ساعت 05/8 دقیقه است. چند دقیقه ای به تحویل سال مانده است. ماشین حامل بتول و دو قلو ها سر می رسد. در خیابان هیاهویی به راه می افتد. گوسفند، را قربانی کرده و علیرضا، فشفشه ها را روشن می کند. همه ی اهالی، به تماشا آمده اند. مادر و دو قلوهایش وارد خانه می شوند. ساز و دهل به صدا در می آید و تحویل سال اعلام می شود. همسایه ها، با منقل های اسفند، از کوچه تا داخل خانه صف می کشند. همه ی مردم به داخل حیاط می آیند.
ننه برزو، ملیحه را در میان جمعیت می بیند و او را صدا می زند. دختر، با سری افکنده جلو می آید. پیرزن او را در آغوش گرفته و می بوسد، زیر گوش اش چیزی را زمزمه می کند، ملیحه می خندد. پرویز خان و ننه شهرزاد، عصا در دست، وارد خانه می شوند. خسرو خان هم با عصا، در جلوی ساختمان ایستاده است . پیر مردها رو بوسی می کنند.
ناصر و ملیحه سینی های شیرینی را در بین جمعیت می گردانند. درهرچرخشی، آن دو با هم روبرو می شوند. رعنا، رفتارهای ناصر را زیر نظر دارد. دختر جوانی مدام در اطراف ناصر می پلکد. رعنا راه او را سد می کند:
- اَگجَه خانُم ؟ ایی شازدَه صاحب دارَه (کجا خانم؟ این شازده صاحب داره!)
دختر جوان عقب نشینی کرده و در بین جمعیت گم می شود. فریبرزخان، در حال ورود به ساختمان است که صحبت های رعنا را می شنود و با تصور علاقه ی دختر به مرد غریبه، لبخند می زند. علیرضا و گلدونه بیش از همه شلوغ می کنند. فریاد «دایی ناصر و عمو ناصر» آنها لحظه ای قطع نمی شود.
مهمانان زیادی وارد شده و اطاق ها را پر کرده اند. ناصر برای تعویض پیراهن، به اطاق اش می رود. ننه صفیه، ملیحه را صدا می زند، آهسته چیزی را به دختر می گوید و او را روانه ی طبقه ی بالا می کند. پیر زن، علیرضا و گلدونه را روی پله ها نشانده و خودش نیز در جلوی آن دو می نشیند. راه عبور بسته می شود. زن عموی ملیحه، متوجه قضایا شده و خواهر شوهرش را در جریان قرارمی دهد.
در اطاق بالا، ناصر و ملیحه، فارغ از جشن و هیاهوی طبقه ی پایین، روبروی هم ایستاده اند. ناصر بسته ای را به طرف ملیحه می گیرد.
- ملیحه جان عیدت مبارک.
دختر لبخند می زند:«سال نوِ تو هم مبارک» با خوشحالی هدیه اش را در دست او می گذارد و هدیه خودش را می قاپد، با خنده آن را باز می کند و از دیدن هدیه ی ناصر شگفت زده می شود. در داخل بسته، گل سر زیبایی وجود دارد. با خوشحالی آن را به موهایش می زند و از ناصر می خواهد که بسته اش را باز کند. درون بسته، کیف کوچکِ چرمی که بافت زیبایی از جنس گلیم بر روی آن دوخته شده، قرار دارد:«متشکرم» هر دو، اعتراف می کنند که امروز و در فرصتی کوتاه، هدیه را خریداری کرده اند.
مادر رعنا، از روی کنجکاوی می خواهد به طبقه ی بالا برود که دخترش متوجه شده و با اظهار دل بهم خوردگی، او را برای درست کردن نبات داغ، به آشپز خانه می فرستد.
دلداده ها، بی توجه به آنچه در پایین می گذرد، در مورد عشق و ازدواج صحبت می کنند. ناصراز دیدن اولین بار، ملیحه می گوید:
- وقتی توی فروشگاه دیدمت، دلم می خواست باهات دعوا کنم! روز بعد هم که بهم گفتی عوضی! ازت متنفر شدم(ملیحه خندید) شب تا صبح بهت فکر کردم! وقتی که سوار اتوبوس شدم، دو شب بود که از دست تو نخوابیده بودم ….
ملیحه با تظاهر به درد شانه اش را گرفت:« برای همین بود که سرتو گذاشتی رو شونه ی من و خوب خوابیدی؟» ناصر با نگرانی گفت:
- شونه ات درد میکنه؟
- نه، اما دلم می خواستم بیدارت کنم و یه سیلی بهت بزنم و بهت بگم از من فاصله بگیر، عوضی!
می خندیدند که علیرضا هراسان وارد اطاق شد:
- زود بَشِه که دارِه میایِه بالَه (زود باشین که دارند میان بالا)
در یک لحظه، ناصر به پشت بام رفت و ملیحه، طبق دستور ننه صفیه، به سراغ چمدان بزرگ و قدیمی پشت کمد، رفت. آن را بیرون کشید، باز کرد و پارچه های داخل آن را بهم ریخت. لحظه ای بعد، عمه نازنین، با هیکل تنومنداش وارد اطاق شد، شکاکانه به اطراف نگریست، ملیحه سعی داشت وانمود کند که او را ندیده است، با خودش حرف می زد:« پس کجاست؟ کوش؟» پارچه ها را زیرو رو می کرد که ناگهان پارچه ی سفید رنگی را که منجوق دست دوزی شده بود، بیرون کشید:« وای چقدر خوشگله!» پارچه را به اندام خود گرفت و چرخید. با دیدن عمه اش، به ظاهر جا خورد:
- عمه جون، شما اینجایین؟ ببیند چقدر خوشگله! ننه صفیه گفت بیام اینجا و اینو براش پیدا کنم. نازنین با چهره ی اخم آلود اطاق را ترک کرد. ملیحه درب را بست و بیرون آمد. دزدکی به راه پله ی پشت بام نگریسته و با لبخند، پشت سرعمه خانم ، پایین رفت. رعنا با دیدن او ازتمارض دست بر داشت، به سوی اش دوید و با دیدن لبخندش آسوده خاطر شد.